0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

 

Pekişmemiş Zaaflar: Değersizlik Duygusu

Merak ettiğim birçok konudan diğeri de bu. Bir anda böyle bir adlandırmanın daha makul olduğunu düşündüm. Pekişmemiş zaaflar; yani sadece içinde kalmış, gerçekleşmemiş… Bilinçaltı onu bilinçdışına atmış, mükemmel olmakla uğraşıyor. Mükemmelliği bilmedikçe de dahasını da beğenmiyor. Yine diyor, yine her yeri fazlasıyla temizlesem de yine eksik yaptığım şeyler var diyor, ama hep etrafına fazlalık katıyor. Kendisinde eksiklik aramıyor ya da fazla ne var, atayım da rahatlayayım demiyor.

Kabul etmeyiz biz, inkâra örtünmeyi çok severiz, heleki orada yalnız kalmışsak, kendimizi orada yalnız bırakmışsak. Çünkü müstehak dediğimiz her bir sebep, aslında doğrusunu bildiğin şeyleri emin değilmiş gibi söylememek. Çünkü bunu düşündüğünde tam olarak da orada değildin. Bunu birden fazla iş ile ilgilenenler çok iyi bilecektir ki tek bir işe odaklansanız ne bu kadar düşünürsünüz ne de tam yapabildim mi diye kaygılanırsınız. Çünkü her bir şey, kendini görememekten oluyor.

Her ne olursa olsun duygularımızdan korkmayı öğrendik, çünkü duygularını cesaretsizleştiren her bir insan, bundan kaygı duyduğu için kendi içine yabancılaştı. Kendimizi izole ederek de duygularımızdan kopmayı öğrendik, çünkü kendi duygularımızı kabul etmek, içimize kapanmak gibi bir algıda olmayan daha farklı ve sıradışı bir gerçeklik gibi geliyordu.

Bu görecelilik bize nereden geliyordu? Odaklanmanın devamlı çeşitlenmesinden. Odağın, odak dışı hâl almasından kendimizi adapte edemedik. İçteki uyumsuzluğun üstünü örtüp o uyumsuzluğu kendine yankılamaktan dolayı, her zaman her yerde uyumlu olmak bir kural haline geldikçe, o mükemmellik de içte aranmaya başlandı. Olmayan şeyi var gibi gösterme isteği. Bu tip patolojiler de genellikle olmayanı büyütmekten çıkıyor; varsayımları yok sayamamaktan.